ಕಳೆದೆರೆಡು ವಾರಗಳ ಹಿಂದಿನ ಲೇಖನದ ಮೃತ್ಯುಂಜಯನು ಮೃತನಾದುದಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಓದುಗರು ಸಂತಾಪ ಸೂಚಿಸಿ ಮೃತ್ಯುಂಜಯನು ’ಮುತ್ತು’ ಎಂದೋ, ’ಜಯ್’ ಎಂದೋ ಆಗಬೇಕಿತ್ತೆಂದು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಈ ಹೆಸರುಗಳು ಭಾರತದ ಸಾಮಾನ್ಯ ರೀತಿಯ ಅರ್ಧನಾಮಗಳಾದುದರಿಂದ ಈ ಮೊದಲೇ ಈ ರೀತಿಯ ನಾಮಾರ್ಧಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಅವುಗಳೆಡೆ ಗಮನ ಕೊಡದೆ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯ ಅನ್ವೇಷಣೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಶೈಲಿಯ ಅನುಕರಣಾ ದಾಸನಾಗಿದ್ದ ಮೃತ್ಯುಂಜಯನು ’ಮೃತ್’ ಆಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತಗೊಂಡಿದ್ದನು. ಇಂತಹ ಅನುಕರಣಾ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ’ಪೂಜಾರಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ತೀರ್ಥ’ವಾದುದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಮೈಕೆಲ್ ಡಫ್ ನು ’ಮೃತ’ನ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ’ಅ’ ಸೇರಿಸಿ ’ಅಮೃತ’ ಪಾನ ಮಾಡಿಸಿ ’ಅಮೃತ್’ನಾಗಿಸಿದನು. ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಹೆಸರು ವಿಶೇಷತೆಯಿಂದ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದುದಕ್ಕೆ ಒಳಗೆ ವ್ಯಥೆ ಪಟ್ಟರೂ ಅದು ಅಮೇರಿಕನ್ ಓರ್ವನು ಕೊಟ್ಟುದಾದುದರಿಂದ ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ’ಅಮೃತ್’ ಅನ್ನು ’ಎಮೃತ್’ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಮೃತ್ಯುಂಜಯನು ಸಾಗಿದನು.
ಇನ್ನು ಇತ್ತೀಚಿನ ಸುದ್ದಿಯಂತೆ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ದೇವೇಗೌಡ ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾಠ ಕಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ತನ್ನಂಥಹ ಸ್ವಾರ್ಥಿ, ಕುಟುಂಬ ಪ್ರ್‍ಏಮಿ, ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು / ವಿರೋಧಿಗಳನ್ನು ಯಾರಾದರೇನಂತೆ ಅವರನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಕೆಡವೇ ತೀರುವ, ಕಂದಾಚಾರಗಳಿಗೂ ವಾಮಾಚಾರಗಳಿಗೂ ಕಟ್ಟುಬಿದ್ದಿರುವ, ನಂಬಿದವರು ಮುಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ’ಫ್’ ಮಾಡುವ, ರಾಜ್ಯದ ಯಾವುದೇ ದನ ಕಾಯುವವನೊಂದಿಗೂ ಪೈಪೋಟಿಗಿಳಿದು ಅವನ ಲಂಗೋಟಿಯನ್ನೆಳೆದು ಲಾತ ಕೊಡುವ, ರಾಜ್ಯ, ದೇಶಗಳೆಂದರೆ ಛಾಪಾ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ತನ್ನಿತರೇ ಸ್ತಿರಾಸ್ಥಿ, ಚರಾಸ್ತಿಗಳಂತೆಯೇ ಕರಾರು ಪತ್ರ, ಹಕ್ಕು ಪತ್ರದಂತೆ ಬರೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನ್ನುವ ತನ್ನಂಥಹ ಯಕಶ್ಚಿತ್ ಮುಗ್ಧ ಮಾನವನನ್ನು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿಸಿ, ಈ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿ ಪಟ್ಟಕ್ಕೇರಿಸಿದ್ದೇ ಅಲ್ಲದೇ ತನ್ನ ಪುತ್ರರತ್ನಗಳನ್ನೂ ಮಂತ್ರಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿಸಿದ್ದ ಮೂರ್ಖ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ’ಫ್’ ಮಾಡುವ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಸೊಂಟ ಮುರಿದಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಂಡು ಇತರೆ ರಾಜ್ಯದವರು ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಐಯೋಡೆಕ್ಸ್ ಬೇಕೇ ಎಂದು ತಮ್ಮ ಮರುಕ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ನಮ್ಮ ಮಣ್ಣಿನ ಮಗ ಮತ್ತು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಅಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿ, ಅವರು ಬಹುಪಾಲು ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಾಕ್ಯಗಳಲ್ಲೂ ಬಳಸುವಂತಹ ಎರಡು ಅತೀ ಕನ್ನಡವೆನ್ನುವಂತಹ ಶಬ್ದಗಳಿವೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನು ಆಲೋಚಿಸಿ ಸಭ್ಯವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಪ್ರಯೋಗಿಸಬಹುದೆಂದು ತಲೆಕೆರೆದುಕೊಂಡು ’ನಿಕೃಷ್ಟ ರೋಮ’ವೆಂದು ಹಿಂದೆ ಬಳಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನ ಗುರುತಾದ ’ಕೈ’ ಪದದಂತಿರುವ ಪದದ ಸಭ್ಯರೂಪ ದೊರಕದೆ ಅದನ್ನು ’ಫ್’ ಎಂದಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಈ ಎರಡೂ ಕನ್ನಡ ಪದಗಳನ್ನು ಕೇಳದವರು ಕನ್ನಡಿಗರೇ ಅಲ್ಲವೆಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಈ ಪದಗಳಿಗೆ ಬೇರೆ ಪರ್ಯಾಯ ಪದಗಳು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಕನ್ನಡ ಬಂಧುಗಳು ಈ ಪದಗಳಿಗೆ ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕದವರು ಏನೆನ್ನುತಾರೆಂದು ಕುತೂಹಲಿಗಳಾಗಿ ಅರಿತುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ!
ಇರಲಿ, ಮೇಲಿನೆರಡೂ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಸಮೀಕರಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಹುಮುಖ್ಯ ಸಾಮ್ಯತೆಯಿದೆ! ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ!
ಮೊದಲನೇ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸದೆ, ದೀಪಕ್ಕೆ ಹುಳುವು ಆಕರ್ಷಿತಗೊಂಡು ದಹಿಸಿಹೋಗುವಂತೆ, ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಆಲನಹಳ್ಳಿಯವರ ’ಪರಸಂಗದ ಗೆಂಡೆತಿಮ್ಮ’ ನ ಕತೆಯಲ್ಲಿನ ಗೆಂಡೆತಿಮ್ಮನ ಹೆಂಡತಿ ಘಮಲುದೆಣ್ಣೆ (ಸೆಂಟ್ / ಪರ್ಫ್ಹೂಮ್) ಪೂಸಿಕೊಂಡು, ಲಂಗ, ಬ್ರಾ ಗಳ ತೊಟ್ಟುಕೊಂಡು ತಾನು ಇತರೆ ಹಳ್ಳಿ ಹೆಂಗಸರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವೆಂದು ತೋರಿಸುತ್ತ ಈ ಆಧುನಿಕತೆಯ ತಪ್ಪು ಗ್ರಹಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ತನಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಅದಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಸಂಸಾರವನ್ನೂ ಬಲಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡಂತೆಯೇ ನಮ್ಮ ನವ ಯುವಕ ಮೃತ್ಯುಂಜಯನು ಬಲಿಯಾಗುವುದನ್ನು, ತನಗೆ ಆತನ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವಿರದಿದ್ದರೂ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಹರಿಕಾರ ಅಮೇರಿಕನ್ ಪ್ರಜೆಯೊಬ್ಬ ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿ ಸರಿದಾರಿಗೆ ತಂದರೆ, ಎರಡನೇ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಜನನಾಯಕ, ಜನೋದ್ಧಾರಕ ತನ್ನನ್ನು ನಂಬಿ ಗೆಲ್ಲಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದ ಜನಗಳ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯದಂತೆ ಕಾಪಾಡಬೇಕಾದ ಧುರೀಣನೊಬ್ಬ ಹೇಗೆ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದ ಜನಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ತನ್ನ ವೈಯುಕ್ತಿಕ ಬಳಕೆಗೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.
ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಿದೇಶೀ ಮೈಕೆಲ್ ಡಫ್ ನಮ್ಮ ಮೃತ್ಯುಂಜಯನ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಅತೀ ಸ್ವದೇಶೀ ನಾಯಕ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತನ್ನ ಹೆಸರಿಗೆ ನಮೂದಿಸಿ ಕೊಡೆನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈ ಪ್ರಸಕ್ತ ವಿದ್ಯಾಮಾನಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರು ಹೇಳುವಂತೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಬಹುಕಾಲವಿರಬೇಕಿತ್ತೇನೋ?
ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಯಾವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಈ ರೀತಿ ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಪಕ್ಷಗಳು ಬಹುಮುಖ್ಯ ಪ್ರಧಾನಿ, ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಂತಹ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಪಡೆದ ಘಟನೆಗಳಿಲ್ಲ. ಈ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದು ಭಾರತದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಸಾಧನೆ, ಇರಾಕ್ ಒಂದನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ! ಏಕೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಬಹುಪಕ್ಷಗಳ ಸರ್ಕಾರವಿದ್ದು ಮತ್ತು ನೀವದನ್ನು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಷ್ಟ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ತಲೆಹಿಡುಕ ಸಂತತಿಯ ನಾಯಕರು ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತ ಯಾಚಿಸುತ್ತ ಬಂದಾಗ ಮತದಾರರು ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ನನಗೆ ಹೊಳೆದಿದ್ದು ಇಷ್ಟು... ಅತ್ಯಂತ ಬುದ್ಧಿವಂತ ಮತದಾರರೆಂದು ಖ್ಯಾತಿಗೊಂಡಿದ್ದ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ’ಪಡುವಾರಹಳ್ಳಿ ಪಾಂಡವರು’ ಚಿತ್ರದ ಕ್ಲೈಮಾಕ್ಸ್ ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ಹುಚ್ಚಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ’ಇಂತಹ ನಾಯಕರಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಬೇಕು?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ, ಅವಳು "ಇಂತವ್ರು ಬರ್‍ತಲೇ ಇರ್‍ತಾರೆ, ನೀವು ಅವ್ರನ್ನ ಓಡುಸ್ತಲೇ ಇರ್ಬೇಕು. ಇಂತವ್ರು ಬರ್‍ತಲೇ ಇರ್‍ತಾರೆ, ನೀವು ಓಡುಸ್ತಲೇ ಇರ್ಬೇಕು" ಎನ್ನುವ ಸಲಹೆ ಅತ್ಯಂತ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿತು!
ಆದರೂ ಇಂದಿನ ನವೀನ ತಂತ್ರಜ್ಜಾನದ ಬೌದ್ಧಿಕ ಉನ್ನತಿಯ ಬುದ್ಧಿವಂತ ಜನರಿಗೆ ಹಳೇ ಸಿನಿಮಾದ ಹಳ್ಳಿಯ ಅನಕ್ಷರಸ್ಥ, ಮತಿಭ್ರಮಣೆಗೊಂಡ, ಹುಚ್ಚಿಯೊಬ್ಬಳ ಸಲಹೆ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತಿರುವುದು ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ.
ಆಣಕ:
ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಈ ವಾರದ ಆಣಕವನ್ನು ದೇವೇಗೌಡ ಮಂಡಳಿ ನೈಜವಾಗಿ ಅಭಿನಯಿಸುತ್ತ ನಿತ್ಯವೂ ನವ್ಯ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸುತ್ತ ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲಾ ರಸಗಳನ್ನು ಹೊಮ್ಮಿಸುತ್ತಿದೆ! ಆದನ್ನು ನೋಡಿ ಆನಂದಿಸಿ.
ವಿಶೇಷ ಸೂಚನೆ: ಈ ರಸಗಳು ನೋಡಲು ಮಾತ್ರ ದಯವಿಟ್ಟು ಆ ರಸಗಳನ್ನು ’ಅಮೃತ’ವೆಂದು ಸೇವಿಸಲು ಹೋಗಬೇಡಿ!
ದಾವಣಗೆರೆಯ ಹಂದಿಗಳು ಮತ್ತದರ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿನ ಗಿಳಿಗಳು
ಈ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ನೋಡಿ ಈ ಲೇಖನ ದಾವಣಗೆರೆಯ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ಹಂದಿಗಳಾಗಿಯೂ ಅಲ್ಲಿನ ಕನ್ಯೆಯರನ್ನು ಗಿಳಿಗಳಾಗಿಯೂ ಊಹಿಸಿಕೊಂಡು ನೀವು ಏನೇನೋ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಕ್ಷಮಿಸಿ. ಅಲ್ಲಿನ ವರ್ತಕರು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ವರಾಹಾವತಾರವನ್ನು ಎತ್ತಿದ್ದರೂ ಇದು ಅವರನ್ನು ಕುರಿತಾಗಲೀ ಅಥವ ಯುವಕರು ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೆ ಮಕ್ಕಳಾಗುತ್ತವೆಂಬ ಮಹಾ ಕಲ್ಪನೆಯ ಅಲ್ಲಿನ ಕನ್ಯಾಮಣಿಗಳನ್ನು ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಅಲ್ಲವೀ ಲೇಖನ.
ಮಧ್ಯ ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪಟ್ಟಣವಾದ ದಾವಣಗೆರೆ ಎಂದರೆ ಬಹುಜನರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಮಂಡಕ್ಕಿ, ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಭಜ್ಜಿಯೋ, ಬೆಣ್ಣೆದೋಸೆಯೋ ನೆನಪಾಗಬಹುದು. ಅಥವಾ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವವರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಹತ್ತಿ ಮಿಲ್ಲುಗಳ ಆರ್ಥಿಕ ಉನ್ನತಿ, ಅವನತಿಗಳೂ ಮತ್ತದರ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆದು ಕುಸಿದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷವೂ ಮತ್ತದರ ಕಾಮ್ರೇಡ್ ಪಡೆಯೂ ನೆನಪಾಗಬಹುದು. ಇಲ್ಲಾ, ಅಲ್ಲಿನ ವರ್ತಕರ ವಹಿವಾಟು, ದಲಾಲರು, ಹಮಾಲರು, ಕುಬೇರರು ಮತ್ತಲ್ಲಿನ ವಿದ್ಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳೋ ನೆನಪಾಗಬಹುದು.
ದವಸ ಧಾನ್ಯಗಳ ವಹಿವಾಟುಗಳ ಭರಾಟೆಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ಲೋಡುಗಟ್ಟಲೆ ಅಕ್ಕಿ,ಬೇಳೆಕಾಳುಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ವರ್ತಕರ ಅಂಗಡಿಗಳಿಗೆ ಸರಬರಾಜಾಗಿಯೋ ಅಥವ ಆ ಅಂಗಡಿಗಳಿಂದ ಬೇರೆಡೆ ಸರಬರಾಜಾಗುತ್ತಲೋ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಆ ನಗರ ಧೂಳುಮಯವಾಗಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲಿದ ಕಾಳುಕಡಿಗಳು ಆಹಾರದ ಮೂಲವಾಗಿ ಅದು ಹಂದಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯತಾಣವಾಗಿದೆ. ದಾವಣಗೆರೆಯ ಉದ್ದಗಲ ಎತ್ತಲಾದರೂ ಹೋಗಿ, ನಿಮಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಗಣನೀಯ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಹಂದಿಗಳು ನಿಮ್ಮ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯದಿದ್ದರೆ ಕೇಳಿ. ಈ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಲೀಕರು ದಾವಣಗೆರೆ ತುಂಬಾ ಗಸ್ತು ತಿರುಗಲು ಬಿಟ್ಟು, ನಗರದ ಮಲಮೂತ್ರ ಶುಚೀಕರಣಕ್ಕೆ ಉಚಿತ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಕೈಂಕರ್ಯವನ್ನು ಮನಗಂಡೇ ಇಲ್ಲಿನ ಪುರಪಿತೃಗಳು ಈ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಸಹೋದ್ಯೋಗೀ ಮಿತ್ರರೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದೇ ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಈ ದಾವಣಗೆರೆ ಹಂದಿಗಳು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಾರ್ಯಶೀಲವೆಂದರೆ ಬಯಲು ಬಹಿರ್ದೆಶೆಗೆ ಕುಳಿತ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಅವರವರ ಶಕ್ತಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಟೈಮರ್ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿ, ಅವರ ಕಾಲ ಮೀರುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೆ ಅವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಮೂತಿಯಿಂದ ತಿವಿದು ನೂಕಿ ಶುಚೀಕರಣಕ್ಕೆ ಮೊದಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಹೀಗೆ ಕೊಬ್ಬಿದ ಈ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಲೀಕರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹಿಡಿದು ತೂಕ ಹಾಕಿ ಹಾಸನ, ಮೈಸೂರಿಗೆ ಸರಬರಾಜು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಅಲ್ಲಿನ ರೈಲ್ವೆ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿನಿಂದ ಕನಿಷ್ಟ ಐವತ್ತು ಹಂದಿಗಳು ಹಾಸನದೆಡೆಗೆ ಸಾಗಿ ’ಪಿಗ್ ಮಟನ್’ ಆಗಿಯೂ ಮುಂದೆ ಮೈಸೂರನ್ನೂ ಸೇರಿ ’ಚಿಲ್ಲಿ ಪೋರ್ಕ್’ ಆಗಿಯೂ ಅಲ್ಲಿನ ಹೋಟೇಲುಗಳ ತಟ್ಟೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಆಗಾಗ್ಗೆ ದಾವಣಗೆರೆಯಿಂದ ಹಾಸನದೆಡೆಗೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಈ ಹಂದಿಗಳೂ ಬಹಳ ಸಾರಿ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿವೆ. ಬಹುಶಃ, ದಾವಣಗೆರೆಯ ಪ್ರಮುಖ ಜನಾಂಗವು ಹಂದಿಯನ್ನು ತಿನ್ನದೇ ಇರುವುದೂ ಅವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಒಂದು ಕಾರಣವಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಿನ ಮಾಂಸಹಾರಿಗಳು ಹಂದಿ ತಿನ್ನುವ ಹಂಬಲವಿದ್ದರೂ "ದಾವಣಗೆರೆಯ ಹಂದಿ"ಗಳ ಪ್ರಮುಖ ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅವುಗಳನ್ನು ವರ್ಜಿಸಿರಬಹುದು!
ಆದರೆ ಈ ಎಲ್ಲ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನೂ ಮೀರಿ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕೌತುಕವೊಂದು ಅಲ್ಲಿದೆಯೆಂದರೆ ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಬಹುದು!
ದಟ್ಟ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶವಲ್ಲದ, ಕುರುಚಲು ಕಾಡುಗಳೂ ಇಲ್ಲದ, ಭಾರೀ ಬಂಡೆಗಲ್ಲುಗಳ ಬೆಟ್ಟಗುಡ್ಡಗಳಿಲ್ಲದ ಸಮತಟ್ಟಾದ ಈ ನಗರದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಹಸ್ರಾರು ಹಸಿರು ಗಿಳಿಗಳು ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ವಾಸಿಸುತ್ತಿವೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಆ ಗಿಳಿಗಳೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿನ ದವಸಧಾನ್ಯದ ವಹಿವಾಟಿನ ಭರದಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲುವ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ಹಂದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗಲಿ, ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಾಗಲಿ ಇಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿಲ್ಲ. ’ಕಾಯಕವೇ ಕೈಲಾಸ’ವೆಂದು ನಂಬಿರುವ ಈ ಕರ್ಮಜೀವೀ ಗಿಳಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಕರಾರುವಕ್ಕಾದ ಟೈಂ ಟೇಬಲ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಬೆಳಗಿನ ಮುಂಜಾನೆ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ನೆಲೆಯಿಂದ ಉತ್ತರ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹಾರುತ್ತ ದೂರದ ಹೊಲಗದ್ದೆಗಳೆಡೆಯೋ, ಅಡವಿಯನ್ನೋ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಆಹಾರ ಬೇಟೆಗೆ ಹೊರ್‍ಅಡುತ್ತವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ತಂಡ ತಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ಆ ಗಿಳಿಗಳು ಪರೇಡಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುವ ಸ್ತಬ್ಧಚಿತ್ರಗಳಂತೆ ಸರಮಾಲೆಯಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಸುಮಾರು ಬೆಳಗಿನ ಐದೂವರೆಯಿಂದ ಶುರುವಾಗಿ ಏಳರವರೆಗೆ ಹಳೇ ದಾವಣಗೆರೆಯ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಗಿಳಿಗಳ ನಿತ್ಯ ಮೆರವಣಿಗೆ. ಮತ್ತದೇ ದೃಶ್ಯ ಸಂಜೆ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತದ ಮೊದಲೆರಡು ಗಂಟೆಯಿಂದ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗುವವರೆಗೆ. ಚಳಿಯಾಗಲಿ, ಮಳೆಯಾಗಲಿ ಅಥವ ಸುಡುಬಿಸಿಲಿರಲಿ, ಈ ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ದಾವಣಗೆರೆಯ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿರುವ ಈ ಗಿಳಿಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ನಗರಸಭೆ ಕಟ್ಟಡ, ಕೋರ್ಟ್, ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆ ಆವರಣ, ಪ್ರವಾಸಿ ಮಂದಿರ ಮತ್ತು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ರಸ್ತೆಗಳ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿರುವ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ನಗರವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ದಾವಣಗೆರೆಯಂತಹ ಪಕ್ಕಾ ವ್ಯಾಪಾರೀ ನಗರದಲ್ಲಿ, ನವಿರೇಳುವಂತಹ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸುವಂತಹ ಸಂಗತಿಯೋ ಆಕರ್ಷಣೆಯೋ ಎಂದರೆ ನನಗೆ ಕಾಣುವುದು ಈ ಗಿಳಿಪಟ್ಟಣವೊಂದೇ. ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ ಬನ್ನಿ. ಆ ಗಿಳಿಗಳ ಕಲರವ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕು ನಿಮಗರಿವಾಗುತ್ತದೆ ಆ ಮರಗಳ ಮೇಲೇನಾಗುತ್ತಿದೆಯೆಂದು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಾನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಜನಪಟ್ಟಣ ಉನ್ನತಿಗೇರಿದಂತೆ ಈ ಗಿಳಿಪಟ್ಟಣ ಅವನತಿಯ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡೆ. ರಸ್ತೆ ಅಗಲೀಕರಣಕ್ಕೋ, ಆ ಮರಗಳು ಮುದಿಯಾಗಿ ಸಾಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದಲೋ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದಾವಣಗೆರೆ ನಗರಸಭೆಯಾಗಿ, ಜಿಲ್ಲೆಯಾಗಿ, ಮಹಾಪಾಲಿಕೆಯಾಗಿ ಉನ್ನತಿ ಹೊಂದುತ್ತಾ ಸಾಗಿದಂತೆ, ಈ ಗಿಳಿಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕೆ ನಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತಾಣಗಳು, ಹೊಲಗಳೂ ’ಆಶ್ರಯ ಯೋಜನೆ’ ಯ ಮನೆಗಳಾಗಿ ಈ ಗಿಳಿಗಳ ಆಶ್ರಯಕ್ಕೆ ಕುತ್ತು ತಂದು ಇವುಗಳನ್ನು ಅವನತಿಯ ಅಂಚಿಗೆ ತಂದಿವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಉತ್ತರ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹಾರಿ ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ದಕ್ಷಿಣ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಈ ಗಿಳಿಗಳು ಇಂದು ತಮ್ಮ ಜೀವಸೆಲೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿ ಎತ್ತೆತ್ತಲೋ ಹಾರುತ್ತಿವೆ! ಈ ಗಿಳಿಗಳ ತಪ್ಪಿದ ಪಥಚಲನೆ ಮನುಕುಲದ ಪ್ರಗತಿ ಪಥದ ತುಲನೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಇದು ಕೇವಲ ದಾವಣಗೆರೆ ನಗರದ ಕಥೆಯಾಗಿರದೇ ಭಾರತದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಉದಯೋನ್ಮುಖ ನಗರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಈ ರೀತಿಯ ಹಲವಾರು ಜೀವಸಂಕುಲಗಳು ನಾಶವಾಗುತ್ತಿರುವುದರ ಭೀಕರ ಕಥಾನಕವೇ ಆಗಿದೆ. ಇದು ಹಾಸನ, ಮೈಸೂರು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಕಾಣಬರುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಬಳಿಹುಳುಗಳದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ರ್‍ಆಣಿಬೆನ್ನೂರಿನ ಕೃಷ್ಣಮೃಗಗಳದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ಬಯಲುಸೀಮೆಯ ಬೆಳವ, ಬ್ಯಾಡಗಿ / ಕೊಪ್ಪಳಗಳ ನವಿಲುಗಳದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ಆಥವಾ ನಿಮ್ಮೂರು ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಗುಬ್ಬಿ ಕಾಗೆಗಳಿರಬಹುದು. ಮಾನವ ಪ್ರಗತಿಪಥದತ್ತ ಸಾಗುವ ದೆಸೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನಂತೆಯೇ ಈ ಭೂಮಂಡಲದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಇತರೆ ಜೀವಸಂಕುಲಗಳನ್ನು ವಿನಾಶದ ಅಂಚಿಗೆ ತಳ್ಳಿರುವುದನ್ನು ಮುಂಬರುವ ಜನಾಂಗ ಹೇಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದೋ ನಾನರಿಯೆ.
ಈ ಗಿಳಿಗಳ ಹಾರಾಟದಿಂದ ಹೊರಪ್ರಪಂಚದ ಜೀವಜಾಲದ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಬೆಳೆದ ನಾನು, ಪರಿಸರದ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಮೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಿಮಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ, ಅಮೇರಿಕೆಗೆ ಬಂದು ನೆಲೆಸಿದ ನಂತರ ಅಮೆಜಾನ್ ಕೊಳ್ಳ ಸುತ್ತಿದರೂ ತೀರದ ಈ ಪರಿಸರದ ಕುತೂಹಲ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಈ ಗಿಳಿಗಳಿಲ್ಲದ ದಾವಣಗೆರೆ, ಗುಬ್ಬಿ / ಕಾಗೆಗಳಿಲ್ಲದ ಊರುಕೇರಿಗಳು ಸ್ಮಶಾನಸದೃಶವಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿರುತ್ತವೋ?
ದಾವಣಗೆರೆಯ ಜನನಾಯಕರು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, ವರ್ತಕರು, ಮಾಜಿ ಕಾಮ್ರೇಡುಗಳು, ಮಹಾಜನತೆಯೂ ಈ ಗಿಳಿಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮೂರಿನ ಮಂಡಕ್ಕಿ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಭಜ್ಜಿಗಳನ್ನು ಮೆಲ್ಲುತ್ತ, ಅರ್ಧ ’ಚ್ಚಾ’ (ಚಹಾ) ಹೀರಿ, ಯಾವ ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೇ ಸಶಬ್ದವಾಗಿ ಢರ್ರನೇ ಹೂಸಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಸ್ವರ್ಗ ಸುಖ ಕಾಣುತ್ತ, ಅಭಿವೃದ್ದಿಯ ಪಥದತ್ತ ಕಿಂಕರ್ತವ್ಯಮೂಢರಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಪರಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಆ ನಗರದ ಪ್ರಮುಖ ಜೀವಸಂಕುಲವೊಂದು ಮುಂದಿನ ಕಾಲಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮನುಕುಲದ ನೆಲೆಯ ಭದ್ರ(?) ಬುನಾದಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿ, ಅದರ ತ್ಯಾಗದ ಕತೆ ಈ ನಗರದ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳನ್ನೂ ಸೇರದೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವುದೇನೋ!
ಅಣಕ:
ಬೆಂಗಳೂರಿನ ’ಏನು ಗುರು’, ’ಏನ್ಲಾ ಮಗಾ’, ’ಮಚ್ಚಾ’ ಪದಗಳಂತೆ, ಶಿವಮೊಗ್ಗೆಯ ’ಲೋ’ ಪದದಂತೆ, ಹಾಸನದವರ ’ಏನ್ಲಾ’ ಎಂದಂತೆ ದಾವಣಗೆರೆ ಜನ ಏನೆಂದು ತಮ್ಮ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ, ಗೊತ್ತೆ?
ಆಪ್ತಮಿತ್ರನಾಗಿರಲೀ ಅಥವ ಬದ್ಧಶತ್ರುವಾಗಿರಲೀ ಯಾವುದೇ ಭೇಧದಂಡವನ್ನು ಅನುಸರಿಸದೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಮಾನ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ’ಬಾರ್ಲೇ ಮಿಂಡ್ರಿಗುಟ್ಟಿದವನೇ’ ಎಂದೇ ಸಂಭೋಧಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಅಪ್ಪ, ಮಗ, ಆಪ್ತರು, ಬಂಧು, ಮಿತ್ರರು, ಶತ್ರುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೀಗೆಯೇ ಸಂಭೋಧಿಸುವುದರ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಭೇಧಿಸೋಣವೆಂದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ಹುಡುಗಿಯರು ಹುಡುಗರು ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೇ ಮುಟ್ಟು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆಂದು ಮುಗುಮ್ಮಾಗಿ, ಹುಡುಗರೆಡೆ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿಯೂ ನೋಡದೆ ಅತ್ಯಂತ ಮಡಿವಂತಿಕೆಯಿಂದ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಮಡಿವಂತಿಕೆಯ, ಪಾತಿವೃತ್ಯದ ಧರ್ಮಬೀರುಗಳ ನಗರವಾದ ಇಲ್ಲಿ ಅದು ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಈ ರೀತಿ ಸಂಭೋಧಿಸುವಂತಾಯಿತೋ?
ಮಧ್ಯ ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪಟ್ಟಣವಾದ ದಾವಣಗೆರೆ ಎಂದರೆ ಬಹುಜನರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಮಂಡಕ್ಕಿ, ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಭಜ್ಜಿಯೋ, ಬೆಣ್ಣೆದೋಸೆಯೋ ನೆನಪಾಗಬಹುದು. ಅಥವಾ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವವರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಹತ್ತಿ ಮಿಲ್ಲುಗಳ ಆರ್ಥಿಕ ಉನ್ನತಿ, ಅವನತಿಗಳೂ ಮತ್ತದರ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆದು ಕುಸಿದ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಪಕ್ಷವೂ ಮತ್ತದರ ಕಾಮ್ರೇಡ್ ಪಡೆಯೂ ನೆನಪಾಗಬಹುದು. ಇಲ್ಲಾ, ಅಲ್ಲಿನ ವರ್ತಕರ ವಹಿವಾಟು, ದಲಾಲರು, ಹಮಾಲರು, ಕುಬೇರರು ಮತ್ತಲ್ಲಿನ ವಿದ್ಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳೋ ನೆನಪಾಗಬಹುದು.
ದವಸ ಧಾನ್ಯಗಳ ವಹಿವಾಟುಗಳ ಭರಾಟೆಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ಲೋಡುಗಟ್ಟಲೆ ಅಕ್ಕಿ,ಬೇಳೆಕಾಳುಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ವರ್ತಕರ ಅಂಗಡಿಗಳಿಗೆ ಸರಬರಾಜಾಗಿಯೋ ಅಥವ ಆ ಅಂಗಡಿಗಳಿಂದ ಬೇರೆಡೆ ಸರಬರಾಜಾಗುತ್ತಲೋ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಆ ನಗರ ಧೂಳುಮಯವಾಗಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲಿದ ಕಾಳುಕಡಿಗಳು ಆಹಾರದ ಮೂಲವಾಗಿ ಅದು ಹಂದಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯತಾಣವಾಗಿದೆ. ದಾವಣಗೆರೆಯ ಉದ್ದಗಲ ಎತ್ತಲಾದರೂ ಹೋಗಿ, ನಿಮಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಗಣನೀಯ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಹಂದಿಗಳು ನಿಮ್ಮ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯದಿದ್ದರೆ ಕೇಳಿ. ಈ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಲೀಕರು ದಾವಣಗೆರೆ ತುಂಬಾ ಗಸ್ತು ತಿರುಗಲು ಬಿಟ್ಟು, ನಗರದ ಮಲಮೂತ್ರ ಶುಚೀಕರಣಕ್ಕೆ ಉಚಿತ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಕೈಂಕರ್ಯವನ್ನು ಮನಗಂಡೇ ಇಲ್ಲಿನ ಪುರಪಿತೃಗಳು ಈ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಸಹೋದ್ಯೋಗೀ ಮಿತ್ರರೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದೇ ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಈ ದಾವಣಗೆರೆ ಹಂದಿಗಳು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಾರ್ಯಶೀಲವೆಂದರೆ ಬಯಲು ಬಹಿರ್ದೆಶೆಗೆ ಕುಳಿತ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಅವರವರ ಶಕ್ತಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಟೈಮರ್ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿ, ಅವರ ಕಾಲ ಮೀರುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೆ ಅವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಮೂತಿಯಿಂದ ತಿವಿದು ನೂಕಿ ಶುಚೀಕರಣಕ್ಕೆ ಮೊದಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಹೀಗೆ ಕೊಬ್ಬಿದ ಈ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ಅವುಗಳ ಮಾಲೀಕರು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹಿಡಿದು ತೂಕ ಹಾಕಿ ಹಾಸನ, ಮೈಸೂರಿಗೆ ಸರಬರಾಜು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಅಲ್ಲಿನ ರೈಲ್ವೆ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿನಿಂದ ಕನಿಷ್ಟ ಐವತ್ತು ಹಂದಿಗಳು ಹಾಸನದೆಡೆಗೆ ಸಾಗಿ ’ಪಿಗ್ ಮಟನ್’ ಆಗಿಯೂ ಮುಂದೆ ಮೈಸೂರನ್ನೂ ಸೇರಿ ’ಚಿಲ್ಲಿ ಪೋರ್ಕ್’ ಆಗಿಯೂ ಅಲ್ಲಿನ ಹೋಟೇಲುಗಳ ತಟ್ಟೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಆಗಾಗ್ಗೆ ದಾವಣಗೆರೆಯಿಂದ ಹಾಸನದೆಡೆಗೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಈ ಹಂದಿಗಳೂ ಬಹಳ ಸಾರಿ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿವೆ. ಬಹುಶಃ, ದಾವಣಗೆರೆಯ ಪ್ರಮುಖ ಜನಾಂಗವು ಹಂದಿಯನ್ನು ತಿನ್ನದೇ ಇರುವುದೂ ಅವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಒಂದು ಕಾರಣವಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಅಲ್ಲಿನ ಮಾಂಸಹಾರಿಗಳು ಹಂದಿ ತಿನ್ನುವ ಹಂಬಲವಿದ್ದರೂ "ದಾವಣಗೆರೆಯ ಹಂದಿ"ಗಳ ಪ್ರಮುಖ ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅವುಗಳನ್ನು ವರ್ಜಿಸಿರಬಹುದು!
ಆದರೆ ಈ ಎಲ್ಲ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನೂ ಮೀರಿ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕೌತುಕವೊಂದು ಅಲ್ಲಿದೆಯೆಂದರೆ ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಬಹುದು!
ದಟ್ಟ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶವಲ್ಲದ, ಕುರುಚಲು ಕಾಡುಗಳೂ ಇಲ್ಲದ, ಭಾರೀ ಬಂಡೆಗಲ್ಲುಗಳ ಬೆಟ್ಟಗುಡ್ಡಗಳಿಲ್ಲದ ಸಮತಟ್ಟಾದ ಈ ನಗರದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಹಸ್ರಾರು ಹಸಿರು ಗಿಳಿಗಳು ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ವಾಸಿಸುತ್ತಿವೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಆ ಗಿಳಿಗಳೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿನ ದವಸಧಾನ್ಯದ ವಹಿವಾಟಿನ ಭರದಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲುವ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ಹಂದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗಲಿ, ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಾಗಲಿ ಇಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿಲ್ಲ. ’ಕಾಯಕವೇ ಕೈಲಾಸ’ವೆಂದು ನಂಬಿರುವ ಈ ಕರ್ಮಜೀವೀ ಗಿಳಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಕರಾರುವಕ್ಕಾದ ಟೈಂ ಟೇಬಲ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಬೆಳಗಿನ ಮುಂಜಾನೆ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ನೆಲೆಯಿಂದ ಉತ್ತರ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹಾರುತ್ತ ದೂರದ ಹೊಲಗದ್ದೆಗಳೆಡೆಯೋ, ಅಡವಿಯನ್ನೋ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಆಹಾರ ಬೇಟೆಗೆ ಹೊರ್‍ಅಡುತ್ತವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ತಂಡ ತಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಹಾರುವ ಆ ಗಿಳಿಗಳು ಪರೇಡಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುವ ಸ್ತಬ್ಧಚಿತ್ರಗಳಂತೆ ಸರಮಾಲೆಯಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಸುಮಾರು ಬೆಳಗಿನ ಐದೂವರೆಯಿಂದ ಶುರುವಾಗಿ ಏಳರವರೆಗೆ ಹಳೇ ದಾವಣಗೆರೆಯ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಗಿಳಿಗಳ ನಿತ್ಯ ಮೆರವಣಿಗೆ. ಮತ್ತದೇ ದೃಶ್ಯ ಸಂಜೆ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತದ ಮೊದಲೆರಡು ಗಂಟೆಯಿಂದ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗುವವರೆಗೆ. ಚಳಿಯಾಗಲಿ, ಮಳೆಯಾಗಲಿ ಅಥವ ಸುಡುಬಿಸಿಲಿರಲಿ, ಈ ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ದಾವಣಗೆರೆಯ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿರುವ ಈ ಗಿಳಿಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ನಗರಸಭೆ ಕಟ್ಟಡ, ಕೋರ್ಟ್, ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆ ಆವರಣ, ಪ್ರವಾಸಿ ಮಂದಿರ ಮತ್ತು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ರಸ್ತೆಗಳ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿರುವ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ನಗರವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ದಾವಣಗೆರೆಯಂತಹ ಪಕ್ಕಾ ವ್ಯಾಪಾರೀ ನಗರದಲ್ಲಿ, ನವಿರೇಳುವಂತಹ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸುವಂತಹ ಸಂಗತಿಯೋ ಆಕರ್ಷಣೆಯೋ ಎಂದರೆ ನನಗೆ ಕಾಣುವುದು ಈ ಗಿಳಿಪಟ್ಟಣವೊಂದೇ. ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ ಬನ್ನಿ. ಆ ಗಿಳಿಗಳ ಕಲರವ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕು ನಿಮಗರಿವಾಗುತ್ತದೆ ಆ ಮರಗಳ ಮೇಲೇನಾಗುತ್ತಿದೆಯೆಂದು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಾನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಜನಪಟ್ಟಣ ಉನ್ನತಿಗೇರಿದಂತೆ ಈ ಗಿಳಿಪಟ್ಟಣ ಅವನತಿಯ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡೆ. ರಸ್ತೆ ಅಗಲೀಕರಣಕ್ಕೋ, ಆ ಮರಗಳು ಮುದಿಯಾಗಿ ಸಾಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದಲೋ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದಾವಣಗೆರೆ ನಗರಸಭೆಯಾಗಿ, ಜಿಲ್ಲೆಯಾಗಿ, ಮಹಾಪಾಲಿಕೆಯಾಗಿ ಉನ್ನತಿ ಹೊಂದುತ್ತಾ ಸಾಗಿದಂತೆ, ಈ ಗಿಳಿಗಳು ಆಹಾರಕ್ಕೆ ನಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತಾಣಗಳು, ಹೊಲಗಳೂ ’ಆಶ್ರಯ ಯೋಜನೆ’ ಯ ಮನೆಗಳಾಗಿ ಈ ಗಿಳಿಗಳ ಆಶ್ರಯಕ್ಕೆ ಕುತ್ತು ತಂದು ಇವುಗಳನ್ನು ಅವನತಿಯ ಅಂಚಿಗೆ ತಂದಿವೆ. ನಿತ್ಯವೂ ಉತ್ತರ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹಾರಿ ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ದಕ್ಷಿಣ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಈ ಗಿಳಿಗಳು ಇಂದು ತಮ್ಮ ಜೀವಸೆಲೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿ ಎತ್ತೆತ್ತಲೋ ಹಾರುತ್ತಿವೆ! ಈ ಗಿಳಿಗಳ ತಪ್ಪಿದ ಪಥಚಲನೆ ಮನುಕುಲದ ಪ್ರಗತಿ ಪಥದ ತುಲನೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಇದು ಕೇವಲ ದಾವಣಗೆರೆ ನಗರದ ಕಥೆಯಾಗಿರದೇ ಭಾರತದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಉದಯೋನ್ಮುಖ ನಗರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಈ ರೀತಿಯ ಹಲವಾರು ಜೀವಸಂಕುಲಗಳು ನಾಶವಾಗುತ್ತಿರುವುದರ ಭೀಕರ ಕಥಾನಕವೇ ಆಗಿದೆ. ಇದು ಹಾಸನ, ಮೈಸೂರು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಕಾಣಬರುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಬಳಿಹುಳುಗಳದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ರ್‍ಆಣಿಬೆನ್ನೂರಿನ ಕೃಷ್ಣಮೃಗಗಳದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ಬಯಲುಸೀಮೆಯ ಬೆಳವ, ಬ್ಯಾಡಗಿ / ಕೊಪ್ಪಳಗಳ ನವಿಲುಗಳದ್ದಾಗಿರಬಹುದು, ಆಥವಾ ನಿಮ್ಮೂರು ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಗುಬ್ಬಿ ಕಾಗೆಗಳಿರಬಹುದು. ಮಾನವ ಪ್ರಗತಿಪಥದತ್ತ ಸಾಗುವ ದೆಸೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನಂತೆಯೇ ಈ ಭೂಮಂಡಲದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಇತರೆ ಜೀವಸಂಕುಲಗಳನ್ನು ವಿನಾಶದ ಅಂಚಿಗೆ ತಳ್ಳಿರುವುದನ್ನು ಮುಂಬರುವ ಜನಾಂಗ ಹೇಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದೋ ನಾನರಿಯೆ.
ಈ ಗಿಳಿಗಳ ಹಾರಾಟದಿಂದ ಹೊರಪ್ರಪಂಚದ ಜೀವಜಾಲದ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಬೆಳೆದ ನಾನು, ಪರಿಸರದ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಮೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಿಮಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ, ಅಮೇರಿಕೆಗೆ ಬಂದು ನೆಲೆಸಿದ ನಂತರ ಅಮೆಜಾನ್ ಕೊಳ್ಳ ಸುತ್ತಿದರೂ ತೀರದ ಈ ಪರಿಸರದ ಕುತೂಹಲ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಈ ಗಿಳಿಗಳಿಲ್ಲದ ದಾವಣಗೆರೆ, ಗುಬ್ಬಿ / ಕಾಗೆಗಳಿಲ್ಲದ ಊರುಕೇರಿಗಳು ಸ್ಮಶಾನಸದೃಶವಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿರುತ್ತವೋ?
ದಾವಣಗೆರೆಯ ಜನನಾಯಕರು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, ವರ್ತಕರು, ಮಾಜಿ ಕಾಮ್ರೇಡುಗಳು, ಮಹಾಜನತೆಯೂ ಈ ಗಿಳಿಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮೂರಿನ ಮಂಡಕ್ಕಿ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಭಜ್ಜಿಗಳನ್ನು ಮೆಲ್ಲುತ್ತ, ಅರ್ಧ ’ಚ್ಚಾ’ (ಚಹಾ) ಹೀರಿ, ಯಾವ ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೇ ಸಶಬ್ದವಾಗಿ ಢರ್ರನೇ ಹೂಸಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಸ್ವರ್ಗ ಸುಖ ಕಾಣುತ್ತ, ಅಭಿವೃದ್ದಿಯ ಪಥದತ್ತ ಕಿಂಕರ್ತವ್ಯಮೂಢರಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಪರಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಆ ನಗರದ ಪ್ರಮುಖ ಜೀವಸಂಕುಲವೊಂದು ಮುಂದಿನ ಕಾಲಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮನುಕುಲದ ನೆಲೆಯ ಭದ್ರ(?) ಬುನಾದಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿ, ಅದರ ತ್ಯಾಗದ ಕತೆ ಈ ನಗರದ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳನ್ನೂ ಸೇರದೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವುದೇನೋ!
ಅಣಕ:
ಬೆಂಗಳೂರಿನ ’ಏನು ಗುರು’, ’ಏನ್ಲಾ ಮಗಾ’, ’ಮಚ್ಚಾ’ ಪದಗಳಂತೆ, ಶಿವಮೊಗ್ಗೆಯ ’ಲೋ’ ಪದದಂತೆ, ಹಾಸನದವರ ’ಏನ್ಲಾ’ ಎಂದಂತೆ ದಾವಣಗೆರೆ ಜನ ಏನೆಂದು ತಮ್ಮ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ, ಗೊತ್ತೆ?
ಆಪ್ತಮಿತ್ರನಾಗಿರಲೀ ಅಥವ ಬದ್ಧಶತ್ರುವಾಗಿರಲೀ ಯಾವುದೇ ಭೇಧದಂಡವನ್ನು ಅನುಸರಿಸದೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಮಾನ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ’ಬಾರ್ಲೇ ಮಿಂಡ್ರಿಗುಟ್ಟಿದವನೇ’ ಎಂದೇ ಸಂಭೋಧಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಅಪ್ಪ, ಮಗ, ಆಪ್ತರು, ಬಂಧು, ಮಿತ್ರರು, ಶತ್ರುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೀಗೆಯೇ ಸಂಭೋಧಿಸುವುದರ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಭೇಧಿಸೋಣವೆಂದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ಹುಡುಗಿಯರು ಹುಡುಗರು ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೇ ಮುಟ್ಟು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆಂದು ಮುಗುಮ್ಮಾಗಿ, ಹುಡುಗರೆಡೆ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿಯೂ ನೋಡದೆ ಅತ್ಯಂತ ಮಡಿವಂತಿಕೆಯಿಂದ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಮಡಿವಂತಿಕೆಯ, ಪಾತಿವೃತ್ಯದ ಧರ್ಮಬೀರುಗಳ ನಗರವಾದ ಇಲ್ಲಿ ಅದು ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಈ ರೀತಿ ಸಂಭೋಧಿಸುವಂತಾಯಿತೋ?
Subscribe to:
Posts (Atom)