ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವು ಕ್ರಿ.ಪೂ. ಆರನೇ ಶತಮಾನದ ಗೌತಮ, ಕ್ರಿ.ಪೂ. ಐದನೇ ಶತಮಾನದ ಪಾಣಿನಿಯವರಿಂದ ಆರಂಭಗೊಂಡು ನಂತರದ ವಸುಬಂಧ, ದಿಜ್ಞಾನ, ಚತುಷ್ಕೋಟಿ, ನಾಗಾರ್ಜುನರಿಂದ ವಿಕಸಿಸುತ್ತ, ನಂತರ ನ್ಯಾಯ ತರ್ಕಶಾಲೆಗಳಂತಹ ತರ್ಕಶಾಲೆಗಳ ಮೂಸೆಯಲ್ಲಿ ಹದಗೊಳ್ಳುತ್ತ ಉನ್ನತಿಗೇರುತ್ತ ಅಂದಿನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನದೇ ಆದ ಮಹತ್ತರ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಿತು. ವ್ಯಾಕರಣದ ಬುನಾದಿಯಿಂದ ಆರಂಭಗೊಂಡು ನ್ಯಾಯದ ಪರಿಧಿಯನ್ನೊಳಗೆಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಮನ್ನಣೆ ಗಳಿಸಿತು. ಕೇವಲ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ, ತಾತ್ವಿಕ ರೂಪದ ವೇದ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲಾ ಶಾಸ್ತ್ರ-ಸೂತ್ರ-ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದಂತಹ ಆವಿಷ್ಕಾರಕ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಸಹ ಭದ್ರ ಮೂಲ ಬುನಾದಿಯನ್ನೊದಗಿಸಿತು. ಹಿಂದೂ, ಪಾಶುಪತ, ಜೈನ, ಬೌದ್ಧಧರ್ಮಗಳು ಧರ್ಮಗಳಾಗಿ ವಿಕಾಸಗೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದ ತಾತ್ವಿಕಶಾಲೆಗಳಾಗಿದ್ದವು. ತರ್ಕವು ಪಂಥಗಳಾಗಿ ಕವಲೊಡೆಯುವ ಶತಮಾನಗಳಿಗೂ ಮುನ್ನ ತಾರ್ಕಿಕ ವಿಕಾಸವಾದದಲ್ಲಿ ’ನ್ಯಾಯ’ ತರ್ಕಶಾಲೆಯು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಮುಖ್ಯವನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಇದನ್ನು ಸಂಶೋಧಕರು "ಹಿಂದೂ ಆಸ್ತಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಶಾಸ್ತ್ರ"ವೆಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ನ್ಯಾಯ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪ್ರಕಾರ ಜ್ಞಾನವು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ದುಃಖ (ಕ್ಲೇಶ)ಗಳಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ದುಃಖವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದೇ ತತ್ವ ಯಾ ಜ್ಞಾನ ಯಾ ಪ್ರಗತಿ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ತತ್ವವನ್ನು ಹೆಕ್ಕಲು ನಾಲ್ಕು ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ಆಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಗ್ರಹಿಕೆ (ಅಂತರ್ದೃಷ್ಟಿ), ತೀರ್ಮಾನ (ಅನುಮಾನ, ಊಹೆ, ಕ್ಲೀಷೆ), ತುಲನೆ (ಹೋಲಿಕೆ), ಮತ್ತು ರುಜುವಾತು (ಪ್ರಮಾಣ). ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಈ ನಾಲ್ಕೂ ಸೂತ್ರಗಳಿಗೊಡ್ಡಿ ಸೋಸಿದಾಗ ದುಃಖವು ಕಳೆದು ಜ್ಞಾನವು ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಆ ಜ್ಞಾನವು ಸತ್ಯವಾಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಅಲ್ಲದಿರಬಹುದು ಕೂಡ. ಹಾಗಾಗಿ ಆ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಈ ನಾಲ್ಕು ಸೂತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚಿ ಅಂತಿಮ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಯಾವಾಗ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮರು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚಿದಾಗ ಒಂದೇ ರೂಪದ ಫ಼ಲಿತಾಂಶ ಸಿಗಲಾರಂಭಿಸುವುದೋ ಆಗ ಆ ವಿಷಯವು ತಾರ್ಕಿಕ ಘಟ್ಟವನ್ನು ತಲುಪಿದೆ ಎಂದರ್ಥ. ಇದು ಒಟ್ಟಾರೆ ನ್ಯಾಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಸೂತ್ರ. ಇದನ್ನು ಜಗತ್ತಿನ ಪ್ರಪ್ರಥಮ "ವಿಶ್ಲೇಷಣಾ ಸೂತ್ರ" ಎನ್ನಬಹುದು. ಕ್ರಿಸ್ತಶಕ ಹದಿನೆಂಟನೇ ಶತಮಾನದವರೆಗೆ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ತಟಸ್ಥವಾಗಿದ್ದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮತ್ತು ಗಣಿತಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿನಂತೆ ಸಂಚಲಿಸಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಆ ಸಂಚಲನದ ಕಾರಣವಾಗಿ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಬಹುವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಅರಿಸ್ಟಾಟಲೆನಿಯನ್ ತರ್ಕವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದ ಪಶ್ಚಿಮವು ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದ ಸೂತ್ರಗಳನ್ನು ಗ್ರೀಕ್ ತರ್ಕದೊಂದಿಗೆ ಸಮ್ಮಿಳಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಜಾಗತಿಕ ತೌಲನಿಕ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿತು.
ಯೂರೋಪಿನ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ವಾಂಸನೆಂದು ಖ್ಯಾತನಾಗಿದ್ದ ಗಣಿತಜ್ಞನಾದ ಹೆನ್ರಿ ಟಿ. ಕೋಲ್‍ಬ್ರೂಕ್ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿಯೂ ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿಯೂ ಅರಿಸ್ಟಾಟಲ್ ಯಾ ಗ್ರೀಕ್ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚಿ "The Philosophy of Hindus: On the Nyaya and Vaisheshika Systems" ಎಂಬ ಗ್ರಂಥವನ್ನು ೧೮೨೪ ರಲ್ಲಿ ತಂದನು. ಅಲ್ಲಿಂದ ನಂತರ ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಮ್ಯೂಲರ್, ಜಾರ್ಜ್ ಬೂಲೆ, ಅಗಸ್ಟಸ್ ಡಿ ಮೋರ್ಗನ್, ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಬ್ಯಾಬೇಜ್, ಮೇರಿ ಬೂಲೆ ಮುಂತಾದ ಗಣಿತಜ್ಞರು ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಬೆಳಕಿಗೆ ತಂದದ್ದಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ಈ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಜಾರ್ಜ್ ಬೂಲೆಯ ’ಬೂಲಿಯನ್ ಆಲ್ಜೀಬ್ರಾ’ ಅಲ್ಲದೆ ಅನೇಕ ಬೀಜಗಣಿತದ ಸೂತ್ರಗಳು ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದ ಸೂತ್ರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ರೂಪಿತಗೊಂಡವು. ಇಂದು ಬೂಲಿಯನ್ ಬೀಜಗಣಿತದ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಆಧಾರಿತವಾಗಿ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಕ್ರಾಂತಿಯಾಗಿ ಜಗತ್ತು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಕ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಕಂಡಿದೆ.
ಜಾರ್ಜ್ ಬೂಲೆಯವರ ಪತ್ನಿ ಮೇರಿ ಬೂಲೆ ತಮ್ಮ 'Indian Thought and Western Science in the Nineteenth Century' ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ "ಜಾರ್ಜ್ ಬೂಲೆ, ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಬ್ಯಾಬೇಜ್, ಮತ್ತು ಅಗಸ್ಟಸ್ ಡಿ ಮೋರ್ಗನ್ ಅವರುಗಳು ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಭಾವಿತರಾಗಿದ್ದರು. ಇವರುಗಳಿಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ವರ್ಷ ವಾಸವಿದ್ದ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನಾದ ಜಾರ್ಜ್ ಎವರೆಸ್ಟ್ ಅವರು ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಗಣಿತದ ನಡುವೆ ಸೇತುವಾಗಿದ್ದರು. ಈ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನಾದ ಜಾರ್ಜ್ ಎವರೆಸ್ಟ್ ಅವರ ಹೆಸರನ್ನೇ ವಿಶ್ವದ ಮೇರು ಶಿಖರಕ್ಕೆ ಹೆಸರಿಸಿದರು" ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ 'Mary Everest Collected Works' ಕೃತಿಯ ಪುಟ ೯೪೭-೯೬೭ ರಲ್ಲಿ "೧೮೩೦-೬೫ರ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಬೇಜ್, ಬೂಲೆ, ಮತ್ತು ಡಿ ಮೋರ್ಗನ್ ಅವರುಗಳನ್ನು ಹಿಂದೂಗಳಾಗಿಸಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಸುವ ಸಂಕಷ್ಟ ಹೇಗಿದ್ದಿರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಅಂತಹ ಸಂಕಷ್ಟವನ್ನು ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಹೊತ್ತು ಈ ಮೂವರಿಗೆ ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಸಿದ್ದರು" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಇದೆಲ್ಲದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ೧೮೬೦ ರಲ್ಲಿ ಅಗಸ್ಟಸ್ ಡಿ ಮೋರ್ಗನ್ "ಸಂಸ್ಕೃತ ಮತ್ತು ಗ್ರೀಕ್ ಭಾಷಾ ಬುನಾದಿಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರಗಳೇ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಜಾಗತಿಕ ಗಣಿತಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಸಂಸ್ಥಾಪಿಸಿದವು" ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಹೀಗೆ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಜ್ಞಾನಸಂಪತ್ತು ಅನಾವರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತದಲ್ಲದೆ ಬೌದ್ಧ ಮತ್ತು ಜೈನಪಂಥಗಳು ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ ಧರ್ಮಗಳು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರಭೇದದ ತಾರ್ಕಿಕ ತತ್ವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಾಗಿದ್ದವಷ್ಟೇ ಎಂದೂ ಸಾಬೀತಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಹಿಂದೂ ಪ್ರಭೇದದ ಸಮಗ್ರ ಪಾಶುಪತ, ಕಾಳಾಮುಖ, ಕಾಪಾಲಿಕ, ಶೈವ ಪರಂಪರೆಯ ಇಂದಿನ ರೂಪವಾದ ವೀರಶೈವವೂ ಸಹ. ಅಲ್ಲಮ, ಅಕ್ಕ ಮಹಾದೇವಿ, ಚೆನ್ನಬಸವಣ್ಣ, ಸಿದ್ಧರಾಮೇಶ್ವರ, ಹಡಪದ ಅಪ್ಪಣ್ಣ, ತೋಂಟದ ಸಿದ್ಧಲಿಂಗ ಮುಂತಾದ ಅನೇಕ ವಚನಕಾರರ ವಚನಗಳಲ್ಲಿರುವ ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಯೋಗ, ಅಧ್ಯಾತ್ಮ, ಪಾಣಿನಿ ಸೂತ್ರಗಳ ವಿಕಾಸ ಮತ್ತು ವೀರಶೈವೀಕರಣ, ಪಾಶುಪತ-ಲಕುಲೀಶ ಶೈವ ಸಿದ್ಧಾಂತ, ದರ್ಶನ, ತರ್ಕ, ಆಚರಣೆ, ಮುಂತಾದ ಅಗತ್ಯ ಧಾರ್ಮಿಕವೆನ್ನಿಸುವ ಪರತಂತ್ರ ತತ್ವಾನುಷ್ಠಾನಗಳನ್ನು ಉಪೇಕ್ಷಿಸಿ ಕೇವಲ ಅನುಕೂಲಸಿಂಧು ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಳವಳಿಯ ಭಾಗವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು "ಲಿಂಗಾಯತ ಸ್ವತಂತ್ರ ಧರ್ಮ" ಎನ್ನಲಾಗದು. ಅದೇ ರೀತಿ ವಚನಗಳ ದಾಖಲಾತಿಯ ಒಂದೇ ಒಂದು ಮೂಲ ಓಲೆಗರಿ ಈವರೆಗೆ ಸಿಗದಿದ್ದರೂ ಕೇವಲ ಪೌರಾಣಿಕ, ಸೃಜನಶೀಲ ಸಂಕಥನಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವುದನ್ನು ಸಂಶೋಧನೆ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗದು. ಬಸವರಾಜದೇವರ ರಗಳೆ ಮತ್ತು ಬಸವಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಸಹ ಈ ವಾಚ್ಯಸೂಚಕಗಳನ್ನು ವಚನಗಳೆಂದು ಕರೆದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಇತಿಹಾಸಜ್ಞಮಾನ್ಯ ದಾಖಲೆಗಳು ಇರುವುದು ಕಾಳಾಮುಖ ವೀರಶೈವ ಸಂಬಂಧಿತ ಮಾತ್ರ! ವಚನಗಳನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಚರ್ಚಾ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡದೆ ಕೇವಲ ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಿ ಧರ್ಮ ಕಟ್ಟುತ್ತೇವೆನ್ನುವುದು 'ಜಲದೊಳ್ ಲಿಖಿತ ಲಿಪಿಯಪ್ಪುದು.' ಹೀಗೆ ಈ ವಿಷಯದ ಕುರಿತಾಗಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಪಿತಾಮಹ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಿರುವ ಎಂ.ಎಂ. ಕಲಬುರ್ಗಿಯವರ ಬಾಲಿಶ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ವರ್ತಮಾನದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳು ಒಂದು ತಾರ್ಕಿಕ ನೆಲೆಗಟ್ಟನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವಂತಹ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನಾಗಲಿ, ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸತ್ಯವನ್ನಾಗಲಿ, ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನಾಗಲಿ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿವೆಯೋ ಎಂಬ ತೀವ್ರ ಅನುಮಾನಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ ಏಳುತ್ತವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಇವುಗಳು ಕೈಗೊಂಡ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಇವು ಕೇವಲ ಪೋಸ್ಟ್-ಡಾಕ್ಟೊರೇಟ್, ಡಾಕ್ಟೊರೇಟ್, ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿಗಳನ್ನು ಭಾರತದ ಜನಸಂಖ್ಯಾಸ್ಫೋಟಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿಯೋ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕವಾಗಿಯೋ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟವೇನೋ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ 'ಶೋಧ್ ಗಂಗಾ' "https://shodhganga.inflibnet.ac.in/" ಎಂಬ ಅಂತರ್ಜಾಲ ತಾಣದಲ್ಲಿರುವ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಪಿಹೆಚ್ಡಿ ಥೀಸೀಸುಗಳ ಕಡೆ ಒಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣೋಟ ಹರಿಸಿ ಮತ್ತವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಯಾದೃಚ್ಛಿಕವಾಗಿ ಆಯ್ದು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದಾಗ ಹೀಗೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ೫,೬೦,೭೪೫ ಥೀಸಿಸುಗಳಿದ್ದು ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿತಗೊಂಡಿರುವ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ, ಐತಿಹಾಸಿಕ, ಮಾನವಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಖ್ಯಾತ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ ಆ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗೆ, ತರ್ಕಕ್ಕೆ, ಮತ್ತು ಸಾಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿವೆ. ವೀರಶೈವ-ಲಿಂಗಾಯತದ ಅಧ್ಯಯನದ ಈ ಅಧ್ವಾನ ಕೇವಲ ಇದೊಂದೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಲ್ಲದೆ ದೇಶದ ಅನೇಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸಿ ರಾಷ್ಟ್ರವ್ಯಾಪಿಯಾಗಿದೆ. ಇದೆಲ್ಲವೂ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹ ಎಂಬ ಸುಪ್ತ ಭಾವನೆಗಳ ಸಂಕೋಲೆಯೊಳಗಿನ ಸೃಷ್ಟಿ! 'ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅರಿಯದವರು ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಲಾರರು' ಎಂಬುದು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ವಿಖ್ಯಾತ ಉದ್ಘೋಷ. ಈ ಉದ್ಘೋಷವನ್ನು ಶೋಷಿಸುತ್ತಲೇ ಸಂಶೋಧಕರು ಪ್ರಾಗೈತಿಹಾಸಿಕ ನೆಲೆಯಿಂದ ಬಹುದೂರ ನಡೆದು ಸಂಕಥನಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಬೌದ್ಧಿಕ ದಾರಿದ್ರ್ಯದ ಅಗಾಧತೆ ಅಪಾರ.
ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದ ಭವ್ಯ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಧರ್ಮಾತೀತವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹಿಂದೂ, ಜೈನ, ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಕೇವಲ ಗಣಿತದ ಸೂತ್ರಗಳಾಗಿಯಲ್ಲದೇ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ಬ್ಯಾಬೇಜ್ ನ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಆವಿಷ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಸೇರಿ ಇಂದು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬಳಸುವ ಗಣಕ, ಜಂಗಮವಾಣಿಯ ಹಾರ್ಡ್ವೇರ್ ಮತ್ತು ಸಾಫ಼್ಟ್ವೇರ್ ಪ್ರೋಗ್ರ್ಯಾಮುಗಳ ಸೂತ್ರವಾಗಿ ಜಾಗತಿಕ ಜಗತ್ತಿನ ಪ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪಾಲು ಪಡೆದಿವೆ. ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದಿಂದಾದ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಪ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ತರ್ಕಶಾಸ್ತ್ರದ ಕೊಡುಗೆ ಅಪಾರ ಮತ್ತು ಬೈನರಿಯಷ್ಟೇ ನಿಖರ. ಭಾರತವನ್ನು "ವಿಶ್ವಗುರು" ಎಂದೆನ್ನಲೇಬೇಕಾದರೆ ಅದು ಶತಶತಮಾನಗಳ ಭೂತಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಹೊರತು ಕಳೆದ ಹದಿಮೂರು ಶತಮಾನಗಳಿಂದಂತೂ ಅಲ್ಲ. ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದ ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಂತೂ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ!
ಹೀಗೆ ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವದಿಂದಲೇ ನ್ಯಾಯ, ತರ್ಕ, ವೈಶೇಷಿಕ, ವ್ಯಾಕರಣ, ವೈದ್ಯ, ಯೋಗ, ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ, ಗಣಿತ, ಲೋಹ, ಕಾಮ, ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರಗಳಲ್ಲದೇ ಯುದ್ಧ, ಶಸ್ತ್ರ, ಆನೆ ಪಳಗಿಸುವುದು, ಕುದುರೆಗಳ ತಳಿವರ್ಧನೆಯಂತಹ ವಿಷಯಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಹದಿನಾಲ್ಕು ವಿದ್ಯೆ, ಅರವತ್ನಾಲ್ಕು ಕಲೆಗಳ ಭಾರತದ ಸಂಶೋಧನಾ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ದಾರುಣವಾಗಿ ಅಧೋಮುಖ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಪೀಡಿತ ಪಲ್ಲಟಕ್ಕೊಳಗಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು?!?
ಮನುಸ್ಮೃತಿ!!!
ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ ಮನುಸ್ಮೃತಿ ಕೇವಲ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಗ್ರಂಥವಾಗಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಯಾವುದೇ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಅಧಿಕೃತ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನುಸ್ಮೃತಿಯನ್ನು ಯಾವುದೇ ಐತಿಹಾಸಿಕ ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವ ಯಾ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಗಳು ಒಂದು ನ್ಯಾಯಾಂಗ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವ ಕುರುಹಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಭುತ್ವಗಳು ಧರ್ಮಾತೀತವಾಗಿದ್ದವು! ಭಾರತದ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಗಳು ಕೂಡಾ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಷರಿಯಾ ಕಾನೂನು ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತಿದ್ದವೇ ಹೊರತು ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೂ ಅಲ್ಲ. ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ಕಾಲವು ಕ್ರಿ.ಶ. ಎರಡನೇ ಶತಮಾನವೆನ್ನುವ ವಾದದಿಂದ ಕ್ರಿ.ಶ. ಹದಿನೇಳನೇ ಶತಮಾನದವರೆಗೆ ಹೊಯ್ದಾಡುತ್ತದೆ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಇದು ತಿದ್ದಲ್ಪಟ್ಟು ಪರಿವರ್ತಿತಗೊಂಡಿದೆ ಎಂಬುದು ಮಾತ್ರ ಸತ್ಯ. ಗ್ರೀಕರ ಕುರಿತಾಗಿ, 'ಯವನರು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ ಕ್ಷತ್ರಿಯರಾಗಿ ಕ್ರಮೇಣ ಶೂದ್ರರಾಗುತ್ತ ಕಳೆದುಹೋದರು' ಎನ್ನುವ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ಸಾಲುಗಳು ಇದು ಐಚ್ಛಿಕ ವೃತ್ತಿಯಾಧಾರಿತ ವರ್ಣವನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿದಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಾಧರಿತ ಜಾತಿಯನ್ನಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ಉದಾಹರಣೆ.
ಇನ್ನು ಅಸಲಿಗೆ ತನ್ನಲ್ಲೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಗೊಂದಲ, ವ್ಯತಿರಿಕ್ತತೆ, ಅಸಂಬದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಈ ಗ್ರಂಥಕ್ಕೆ, ಬ್ರಿಟಿಷ್-ಪೂರ್ವ ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಗ್ರಂಥಕ್ಕಿರುವ ಮಹತ್ವ ಕೂಡಾ ಇರದಿದ್ದರೂ ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಬ್ರಿಟಿಷರು! ಬ್ರಿಟಿಷರು ಯಾವಾಗ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯನ್ನು ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನಾಗಿಸಿ, ತಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮದೇ ಆಲೋಚನೆಯ ಶಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿಯ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಮಡಿವಂತಿಕೆ, ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯನ್ನು ಹೇರಲಾರಂಭಿಸಿದರೋ ಅಂದಿನಿಂದ ಭಾರತೀಯರು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಮಡಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಮನುಸ್ಮೃತಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಕ್ಷಿಪ್ರವಾಗಿ ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಒಂದು ತಲೆಮಾರಿನ ಅಂತರದೊಳಗೆ ಆಸಕ್ತಿಕರ ಕಾಮಸೂತ್ರವನ್ನೂ ಕತ್ತಲುಸೂತ್ರವಾಗಿಸಿ ಅಳಿದುಳಿದ ಶಾಸ್ತ್ರಸೂತ್ರಗಳ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಮಾಯವಾಗಿಸಿದರು. ಹೀಗೆ ಮಾಯವಾಗಿಸಲು ಕೇವಲ ಒಂದು ತಲೆಮಾರಿನ ಅಂತರದಷ್ಟು ಕಾಲ ಸಾಕು ಎಂಬುದು ಬ್ರಿಟಿಷರ ಅನುಭವವಾಗಿತ್ತು. ಐರ್ಲೆಂಡ್ ಭಾಷೆ, ಆಫ್ರಿಕನ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು ಹೀಗೆಯೇ ಒಂದು ತಲೆಮಾರಿನ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಮಾಯವಾಗಿಸಿದ್ದರು. ಅಂದಹಾಗೆ ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಇರದಿದ್ದ ಈ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗ್ರಂಥಕ್ಕೆ ಬ್ರಿಟಿಷರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಆಧುನಿಕ ವಿಚಾರವಂತ ಚಿಂತಕರು ಕೂಡಾ ಏಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವರು?
ಭಾರತದ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಮೊಗಲರಿಂದ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಹಿಂದಿನ ಕಾನೂನುಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಷರಿಯಾ ನ್ಯಾಯವಿದ್ದು ಮುಸ್ಲಿಮೇತರರಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುವ ನ್ಯಾಯವು ಸತ್ಯ, ನೈತಿಕತೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಣಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಇನ್ಯಾವ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥ ಆಧಾರವಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ, "ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ, ಮುಸ್ಲಿಮೇತರರಿಗೆ ಸಹ ಅವರ ಧರ್ಮದ ಆಧಾರದ ಒಂದು ನ್ಯಾಯಾಂಗ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕೊಡುವುದು ನಮ್ಮ ನೈತಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ" ಎಂಬ ನೈತಿಕತೆ ಬಾಧಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ನಿರ್ಣಯದ ಕೆಲವು ಲಿಖಿತ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಏಕೈಕ ಮುಸ್ಲಿಮೇತರ ಗ್ರಂಥವಾಗಿ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿತ ಮನುಸ್ಮೃತಿ ಗೋಚರಿಸಿತು.
ಭಾರತದಂತಹ ಬೃಹತ್ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನು ’ವಿಭಜಿಸು, ಆಳು’ ನೀತಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರ ಗೆಲ್ಲಲು ಸಾಧ್ಯವೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತವಾಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ಊಳಿಗಮಾನ ರಾಜ, ಸರದಾರ, ಪಾಳೆಗಾರರ ನಡುವಿದ್ದ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಈರ್ಷ್ಯೆಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ತಳವೂರಿದರು. ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೭೬೫ ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬಹುಪಾಲು ಭಾರತವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಇಲ್ಲಿನ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರನ್ನು ಹೇಗೆ ವಿಭಜಿಸಿ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಇತಿಹಾಸದ ಕಸದಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿಕೃಷ್ಟ ಗ್ರಂಥವಾದ ಮನುಸ್ಮೃತಿ, ಆ ದಿವ್ಯದೃಷ್ಟಿಯ ನಕಾಶೆಯಾಗಿ ಶೋಭಾಯಮಾನವಾಗಿ ಪ್ರಕಾಶಿಸಿತು.
ಒಂದೇ ಏಟಿಗೆ ಎರಡು ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಹೊಡೆಯುವ ಈ ಗ್ರಂಥವು ಬ್ರಿಟಿಷರ ಅತ್ಯಾಪ್ತ ಗ್ರಂಥವಾಯಿತು.
ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇತಿಹಾಸಜ್ಞನಾದ ಸರ್ ವಿಲಿಯಂ ಜೋನ್ಸ್ ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಯು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಮತ್ತು ಗ್ರೀಕ್ ಭಾಷೆಗಳಿಗಿಂತ ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ಭಾಷೆಯೆನ್ನುತ್ತಾ ಈಜಿಪ್ಟಿನ ಪುರೋಹಿತರುಗಳು ಸಿಂಧೂ ನಾಗರೀಕತೆಗೂ ಮುಂಚೆಯೇ ಭಾರತಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಬಂದಿದ್ದರೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವುದಲ್ಲದೇ ಚೀನಾ ದೇಶ ಕೂಡಾ ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದು ಚೀನೀಯರೆಲ್ಲಾ ಹಿಂದೂ ಕ್ಷತ್ರಿಯರೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅಂದಿನ ಕಾಲದ ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಇತಿಹಾಸಜ್ಞ ಮತ್ತು ಭಾಷಾತಜ್ಞನಾದ ಇವನು ಸಂಸ್ಕೃತ, ಪರ್ಷಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದನು. ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಆರ್ಯ, ದ್ರಾವಿಡ, ಅರಬ(ಮುಸ್ಲಿಂ)ರೆಂದು ಜನಾಂಗೀಯವಾಗಿ ಗುರುತಿಸ(ವಿಭಜಿಸ)ಬೇಕೆಂಬ ಮಂಡನೆಯನ್ನಿರಿಸಿದವನೇ ಇವನು.
ಮುಂದೆ ಕ್ರಿ. ಶ. ೧೭೯೪ರಲ್ಲಿ ಸರ್ ವಿಲಿಯಂ ಜೋನ್ಸ್, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರದ ಅಣತಿಯಂತೆ ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನಾಗಿಸಲೆಂದೇ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷಿಗೆ ಭಾಷಾಂತರಿಸಿದನು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಮುಸ್ಲಿಮೇತರ ಶೈವ, ಜೈನ, ಬೌದ್ಧ, ವೈಷ್ಣವ, ಸಿಖ್ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ’ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನು’ ಆದ ಮನುಸ್ಮೃತಿ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಮಜಲಿಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯಿತು. ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಭೀಕರ ಸ್ವರೂಪ ಪಡೆಯಿತು. ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನಿಗೆ ತಕ್ಕನಾಗಿ ಇಸ್ಲಾಂನ ಷರಿಯಾ ಅಂಶಗಳು ’ಮುಸ್ಲಿಂ ಕಾನೂನು’ ಆಗಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ಆಗಲೇ ಇದ್ದವು. ಈ ಜಾತೀಯತೆಯ ವರ್ಗೀಕರಣ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿಭಜಿಸಿ ಆಳುವ ಆಡಳಿತ ನೀತಿಗೆ ಅನುಕೂಲ ಉಂಟುಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೆ, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಮಿಷನರಿಗಳು ಧರ್ಮಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಲು ಕೂಡಾ ಸಹಕಾರಿಯಾಯಿತು. ಅನಕ್ಷರತೆ, ಅಂಧಶ್ರದ್ಧೆ, ಊಳಿಗಮಾನ, ಪುರುಷಪ್ರಧಾನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದ ಅಂದಿನ ಭಾರತ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ವಿಸ್ಮೃತಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಪಿತ್ರಾರ್ಜಿತ ಆಸ್ತಿಯೆಂಬಂತೆ ಗಾಢವಾಗಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಜಾತೀಯತೆಯನ್ನು ಕಾಳ್ಗಿಚ್ಚಿನಂತೆ ಪಸರಿಸಿತು.
ಹಳತನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಏನನ್ನಾದರೂ ಹೊಸತನವನ್ನು ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂಬ ಬಿಸಿರಕ್ತದ ಭಾರತೀಯ ವಿದ್ಯಾವಂತ ನಾಯಕರಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ಯ ಚಳುವಳಿ ಅತ್ಯಂತ ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಉನ್ನತ ಆದರ್ಶವೆನಿಸಿತು. ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ಇತಿಹಾಸದ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಕೆದಕದೆ ಬ್ರಿಟಿಷರಂತೆಯೇ ಈ ಯುವಪಡೆಯ ನಾಯಕತ್ವವು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ರಾಜಕೀಯ, ಸಾಮಾಜಿಕ, ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಹೇರಲು ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ವಿಸ್ಮೃತಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಆಸ್ಥೆಯ ಪ್ರಚಾರ ಕೊಟ್ಟು ಬಳಸಿಕೊಂಡಿತು. ಸಾಕಷ್ಟು ವಿದ್ಯಾವಂತರು ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವದಿಂದಲೂ ಜಾರಿಯಿದ್ಧ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯೇ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ದಾರಿದ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಎಂದು ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.
ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಅಂಬೇಡ್ಕರರು ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ಕುರಿತು ಹೆಚ್ಚು ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ನಡೆಸಬೇಕೆಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರೂ, ಭಾರತ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಉನ್ಮಾದದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷರಶಃ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ವಿದ್ಯಾವಂತರು ಸಂಶೋಧಿಸುವುದಿರಲಿ ಅವರ ಮಾತನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸುವ ತಾಳ್ಮೆಯನ್ನೂ ತೋರಲಿಲ್ಲ.
ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ತಮ್ಮ ''The Untouchables: Who were they and why they Became Untouchables' ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯ ಮೂಲವನ್ನು ಮಾನವ ವಿಕಾಸದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಹಿಂದೂ (ಭಾರತ) ಅಹಿಂದೂ (ಭಾರತೇತರ) ಎಂದು ವರ್ಗೀಕರಿಸಿ ಗೆದ್ದವರು-ಸೋತವರ ನಡುವಿನ ಗರ್ವ-ದೀನ ಭಾವನೆಗಳು ಹೇಗೆ ಜಾಗತಿಕವಾಗಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಗೆ ಬುನಾದಿ ಹಾಕಿದವು ಎನ್ನುತ್ತ ಇದು "ಯುರೋಪಿನಿಂದ ಆರಂಭವಾದದ್ದು" ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ಮನುವಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. (Chapter: When did Broken Men become untouchable? ಪುಟ ೧೪೩ ರಿಂದ ೧೪೭). ತಮ್ಮ ಕೃತಿಯ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಮನುಸ್ಮೃತಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದೇ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮುಂದಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬೌದ್ಧರ ವಿರುದ್ಧ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೆ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಸಂಘರ್ಷ ಉಂಟಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮತ್ತು ಅಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಗೋಮಾಂಸಭಕ್ಷ್ಯ ನಿಷೇಧಕ್ಕೆ ಎಡೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು. ಇದರಿಂದ ಉಂಟಾದ ಗೋಮಾಂಸ ಭಕ್ಷಕರೆಡೆಯ ತಿರಸ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧ-ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಂಘರ್ಷವು ಎಲ್ಲೆ ಮೀರಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿರಬಹುದು ಎಂಬ ಸಂಶಯವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಮೃಚ್ಚಕಟಿಕಾ ನಾಟಕದ ಎರಡು ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಉದಾಹರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಉದ್ಯಾನವನದ ಕೊಳವೊಂದಕ್ಕೆ ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯಲು ಬಂದ ಬೌದ್ಧ ಭಿಕ್ಷುವನ್ನು ಕೊಳದ ಬಳಿಯಿದ್ದ ರಾಜನ ಮೈದುನನು, "ನಾನು ಸ್ನಾನವನ್ನೂ ಮಾಡದ ಈ ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯಲು ಬಂದಿರುವೆಯಾ!" ಎಂದು ಥಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇನ್ನೊಂದು ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ಚಾರುದತ್ತನು ತನ್ನ ಮಿತ್ರ ಮೈತ್ರೇಯನೊಂದಿಗೆ ಉದ್ಯಾನವನದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರೇಮಿ ವಸಂತಸೇನೆಯ ಬರುವಿಕೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಎಷ್ಟು ಕಾದರೂ ಆಕೆ ಬಾರದಿದ್ದಾಗ ನಿರಾಶನಾಗಿ ಉದ್ಯಾನವನದಿಂದ ಹೊರಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಎದುರಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಬೌದ್ಧ ಭಿಕ್ಷುವನ್ನು ಕಂಡು, "ಇದು ಅಪಶಕುನ! ಬಾ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಂದ ಹೋಗೋಣ" ಎಂದು ಬೇರೆ ದಾರಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತಾನೆ. ಈ ಎರಡು ದೃಶ್ಯಗಳೂ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಬೌದ್ಧರೆಡೆಗೆ ಇದ್ದ ಅಂದಿನ ಸಾಮಾಜಿಕ ದ್ವೇಷದ ನಿಲುವುಗಳೇ ಆಗಿದ್ದು ಇವು ಕ್ರಮೇಣ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿರಬಹುದು ಎಂದು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಊಹಿಸುತ್ತಾರೆಯೇ ಹೊರತು ಅಂದು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎಂದೇ ನಿರ್ಧಾರ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಅಂದಹಾಗೆ ಲೌಕಿಕ ಜೀವನಾಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಅಲೌಕಿಕ ಆಸಕ್ತಿಯ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳು ಎದುರಿಗೆ ಬಂದರೆ ಅಪಶಕುನ ಎಂಬ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮೌಢ್ಯ ಕೇವಲ ಬೌದ್ಧ ಭಿಕ್ಷುಗಳೆಡೆಯಲ್ಲದೆ ಅಂದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಕಡೆಗೂ ಇತ್ತು. ಉದ್ಯಾನವನದ ಕೊಳಗಳನ್ನು ಸ್ನಾನ, ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯಲು ಬಳಸದಂತೆ ಇಂದಿರುವ ನಿರ್ವಹಣಾ ನಿರ್ಬಂಧನೆಗಳು ಅಂದಿಗೂ ಇದ್ದಿರಬಹುದು ಎಂಬ ವಾಸ್ತವಾಂಶಗಳನ್ನು ಏಕೋ ಅಂಬೇಡ್ಕರರು ಇಲ್ಲಿ ಪರಿಗಣಿಸಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹ.
ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಾ ಕ್ರಿಸ್ತಶಕ ಏಳನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಬಾಣನ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿನ ಚಾಂಡಾಲ ಕನ್ಯೆಯ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ ಅಂದೂ ಸಹ ಚಾಂಡಾಲರ ಕುರಿತಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಚೀನೀ ಪ್ರವಾಸಿಗ ಫಾಹಿಯಾನನ ಚಾಂಡಾಲರ ಕುರಿತಾದ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದು ಅಂದಿಗೂ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅಂತರವರ್ಣ ವಿವಾಹದ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದವರು, ಮದುವೆಯಿಲ್ಲದೆ ಹುಟ್ಟಿದವರು, ವಿಧವೆಗೆ ಹುಟ್ಟಿದವರನ್ನು ಚಾಂಡಾಲರೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುತ್ತ ಚಾಂಡಾಲರು ಬಗ್ಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಹುಯೆನ್ ತ್ಸಾಂಗನ, "ಕಟುಕರು, ಮೀನುಗಾರರು, ದೋಮರು, ದೊಂಬರು, ಡೋಹರು ಊರಿನ ಹೊರಗೆ ವಾಸಿಸಬೇಕಿತ್ತು" ಎನ್ನುವ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು, "ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಖಚಿತ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಹುಯೆನ್ ತ್ಸಾಂಗನ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಮಾಹಿತಿ ಏನೇನೂ ಸಾಲದಾದರೂ ಕೇವಲ ಚಾಂಡಾಲರಲ್ಲದೆ ಇತರರು ಸಹ ಊರ ಹೊರಗೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎನ್ನುವುದು ಈ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಹುಟ್ಟಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಸೂಚನೆಯಾಗಿದೆ" ಎಂದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ತ್ಸಾಂಗನಿಗೂ ಮುಂಚಿನ ಫಾಹಿಯಾನ್ ಸಹ ಇದನ್ನೇ ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಅದೇಕೋ ಅಂಬೇಡ್ಕರರಿಗೆ ಅದು ಸರಿ ಎನ್ನಿಸದೇ ತ್ಸಾಂಗನ ಮಾಹಿತಿ ಸರಿಯೆನ್ನಿಸಿರುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ!
ತಮ್ಮ ವಾದವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತ ನಾಲ್ಕನೇ ಶತಮಾನದ ಗುಪ್ತರು ಗೋಹತ್ಯೆಯನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದ ಕಾರಣ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯ ಹುಟ್ಟು ನಾಲ್ಕರಿಂದ ಏಳನೇ ಶತಮಾನದ ನಡುವೆ ಬೌದ್ಧ ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಸಂಘರ್ಷದ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಆರಂಭವಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ತರಾತುರಿಯ ನಿರ್ಣಯ ಕೊಟ್ಟು ತಮ್ಮ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಅಂತ್ಯಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. (Chapter: When did Broken Men become untouchable? ಪುಟ ೧೫೦ ರಿಂದ ೧೫೫).
ಖ್ಯಾತನಾಮರ ಕೃತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೇ ವಸ್ತುನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮಂಡಿಸಿದರೂ ಅದು ಭಕ್ತಿ/ವಿಭಕ್ತಿಪೂರ್ವಕ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹ ಗ್ರಹಿಕೆಗೆ ಒಳಗಾಗುವ ದಟ್ಟ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಆ ಕಾರಣ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ಕೃತಿಯ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಯಥಾವತ್ತಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನೀವೇ ಅನುವಾದಿಸಿಕೊಂಡು ನಿರ್ಧರಿಸಿ: The Chinese traveller Yuan Chwang came to India in 629 A.D. He says, “As to their inhabited towns and cities the quadrangular walls of the cities (or according to one text, of the various regions) are broad and high, while the thoroughfares are narrow tortuous passages. The shops are on the highways and booths, or (inns) line the roads. Butchers, fishermen, public performers, executioners, and scavengers have their habitations marked by a distinguishing sign. They are forced to live outside the city and they sneak along on the left when going about in the hamlets.”
The above passage is too short and too brief for founding a definite conclusion thereon. There is. however, one point about it which is worthy of note. Fa-Hian’s description refers to the Chandalas only while the description given by Yuan Chwang applies to communities other than the Chandalas. This is a point of great importance. No such argument can be levelled against the acceptance of a description since it applies to communities other than the Chandalas. It is, therefore, just possible that when Yuan Chwang came to India, Untouchability had emerged.
On the basis of what has been said above we can conclude that while Untouchability did not exist in 200 A.D., it had emerged by 600 A.D.
These are the two limits, upper and lower, for determining tne birth of Untouchability. Can we fix an approximate date for the birth of Untouchability? I think we can, if we take beef-eating, which is the root of Untouchability, as the point to-start from. Taking the ban on beef-eating as a point to reconnoitre from, it follows that the date ot the birth of Untouchability must be intimately connected with the ban on cow-killing and on eating beef. If we can answer when cow-killing became an offence and beef-eating became a sin, we can fix an approximate date for the birth of Untouchability.
When did cow-killing become an offence?
We know that Manu did not prohibit the eating of beef nor did he make cow-killing an offence. When did it become an offence? As has been shown by Dr. D R Bhandarkar, cow killing was made a capital offence by the Gupta kings some time in the 4th Century A.D.
We can, therefore, say with some confidence that Untouchability was born some time about 400 A.D. It is born out of the struggle for supremacy between Buddhism and Brahmanism which has so completely moulded the history of India and the study of which is so woefully neglected by students of Indian history.
ಹೀಗೆ ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಕೊಡದ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಅಂಬೇಡ್ಕರರ ದುರ್ಬಲ ಕೃತಿ ಎನ್ನಬಹುದು. ಇನ್ನು ಅಂಬೇಡ್ಕರರು ಕ್ರಿ.ಶ. ೧೯೫೯ ರ ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಕೊಲಂಬೋದಲ್ಲಿ ಯುವ ಬೌದ್ಧರ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡು, "ಬೌದ್ಧಧರ್ಮವನ್ನು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿದ್ದು ಮುಸಲ್ಮಾನರು! ವಿದೇಶೀ ಆಕ್ರಮಣಕಾರರಾದ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ಬೌದ್ಧಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಕೊಡಲಿಯನ್ನು ಹಾಕಿದರು. ಮೂರ್ತಿಪೂಜಕರಾಗಿದ್ದ ಬೌದ್ಧರು, ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಕೊಚ್ಚಿ ಹಾಕಿದರು. ಆಗ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಬೌದ್ಧ ಬಿಕ್ಷುಗಳು ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮ ಅವನತಿಗೊಂಡಿತು. ಇದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಕೆಲ ಬೌದ್ಧಭಿಕ್ಷುಗಳು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಅದು ಕೈಗೂಡಲಿಲ್ಲ" ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದರೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಇಸ್ಲಾಂ ದಾಳಿಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಿರ್ವಾತ ತುಂಬಲು ಹಿಂದೂಗಳು "ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಜಾತಿ"ಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಧರ್ಮವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧರ ಕ್ಲಿಷ್ಟ ಭಿಕ್ಷುಸಾಧನೆಯ ಕಾರಣ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮ ಅವನತಿಗೊಂಡಿತು ಎನ್ನುವುದು ಈ ಭಾಷಣದಿಂದ ಸಿಗುವ ಸುಳಿವು. ಅಂದರೆ ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಜಾತಿ ನೀತಿಯು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪಲ್ಲಟವನ್ನು ದೂರದೆ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯನ್ನು ಇಸ್ಲಾಂ ದಾಳಿಗೂ ಮುಂಚಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟಕ್ಕೆ ನೂಕುವ ಧಾವಂತಕ್ಕೆ ಅಂಬೇಡ್ಕರರು ಒಳಗಾಗಿದ್ದರೆ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು
ಸಂಶೋಧನಾ ಜಿಜ್ಞಾಸೆಗೆ ಬಿಟ್ಟ ವಿಷಯ.
- ರವಿ ಹಂಜ್
